Idealny czas na smuteczek

Tytuł: Idealny czas na smuteczek

Autor: Nanae Aoyama

Wydawnictwo: MOVA

Rok wydania: 2024

Opis wydawcy:

Historia podzielona na cztery pory roku, która w oryginalny sposób obala stereotypy dotyczące relacji międzypokoleniowych. Z przebłyskami poważnego humoru i wyczuleniem na przejmujące szczegóły Nanae Aoyama opisuje bolesny proces wyrywania się z więzów młodości. Miała niejasne wrażenie, że jak się człowiek zestarzeje, to pewnie niewiele już czuje. Dwudziestoletnia Chizu, zmęczona wiecznym pouczaniem przez matkę, przyjeżdża do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej pani Ginko, która ma ponad siedemdziesiąt lat, a w jej domu jest więcej kotów niż ludzi. Chizu nic nie wie o starszych ludziach. Boi się, że pani Ginko może w każdej chwili umrzeć. Wkrótce przekonuje się, że podczas gdy kobieta żyje pełnią życia, jej codzienność składa się z trudnych emocji, z którymi ledwie sobie radzi. Obie zaczynają mocniej się sobie przyglądać w codzienności, zmieniającej się wraz z porami roku.

Smutek pełen spokoju

Właściwie każde spotkanie z prozą azjatycką niezmiennie zaskakuje mnie tym, jak bardzo różni się ona od szeroko rozumianej prozy z naszego kręgu kulturowego. Zupełnie inny klimat i dynamika sprawiają, że czytelnik ma przez moment możliwość przebywać w całkowicie odmiennej rzeczywistości niż ta, która jest mu znana.

Zdecydowaną większość książki Nanae Aoyamy zajmuje historia relacji wkraczającej w dorosłe życie Chizu i kobiety w podeszłym wieku, u której wynajmuje pokój - pani Ginko. Choć początkowo różnice międzypokoleniowe między bohaterkami wydają się nie do pokonania, stopniowo ich stosunki ulegają przemianie. Jednak największej przemianie ulega sama Chizu, która zdaje się dojrzewać i uczyć empatii.

Śledzenie losów pani Ginko i Chizu było bardzo przyjemne, choć - pozornie - w powieści niewiele się dzieje. Nawet jeśli główna bohaterka przeżywa jakieś życiowe dramaty, rozterki czy rozczarowania, cała narracja tchnie spokojem i łagodnością.

Ogromnym zaskoczeniem okazał się fakt, że Idealny czas na smuteczek nie jest powieścią a zbiorem dwóch opowiadań (nie doczytałam tej informacji na okładce - możliwe, że w ogóle jej tam na było). O ile historia Chizu i pani Ginko miała czas by się rozwinąć, drugie opowiadanie było bardzo krótkie i nie dano mu najmniejszych możliwości by w jakikolwiek sposób wybrzmieć. Odniosłam wrażenie, że zostało wepchnięte trochę na siłę i niestety fabularnie zupełnie do mnie nie trafiło (prawdę powiedziawszy, zapomniałam o czym było zaraz po skończonej lekturze).

Jeżeli nie straszna jest Wam proza azjatycka i nie nuży Was spokojna akcja, być może Idealny czas na smuteczek okaże się dla Was satysfakcjonującym wyborem czytelniczym. Ja zupełnie wyparłam drugie opowiadanie, jednak nie żałuję czasu spędzonego w spokojnym zaciszu domu pani Ginko.